Paolo Grobben zal zijn afscheidsdienst wel zijn bevallen

Een klein kwartier toespraken, onderbroken met muziek, telde de afscheidsdienst voor Paulus Franciscus Nicolaas Grobben. Dat moet Paolo zoals de meeste aanwezigen hem kenden wel zijn bevallen. Al had het misschien nog wel wat korter gekund zodat de band die na de toespraken het afscheid begeleidde nog een extra liedje had kunnen spelen. Muzikanten, en daarvan waren er heel veel gekomen om hun medemuzikant een laatste groet te brengen, zegt dat meer dan redevoeringen vol wetenswaardigheden en anekdotes.

Bij ‘Knockin on heaven’s door’, ‘Purple rain’, ‘Rikki don’t lose that number’, ‘Simply the best’ en ‘With a little help from my friends’ kon iedereen met de teksten van de liedjes een eigen verhaal bedenken met Paolo in de hoofdrol. Een paar waaghalzen klapten mee met ‘Listen to the music’, want dat speelde de band ook, en nog wat anderen deden met ze mee. Even, want een aula is toch niet echt een plek voor uitbundigheid. Ook al gaf ceremoniemeester Hans Borrias Paolo’s opdracht mee aan iedereen die het wilde horen “vier het leven!”

Fleurige bloemen wilde Paolo ook en daarvan werden en heel wat gebracht. Maar wat te doen als je wel bloemen wil meenemen maar bonte kleuren niet vindt passen bij een laatste groet? Dan kun je ook voor pastelkleuren kiezen, lieten sommigen zien. Ook fleurig, maar niet te uitbundig. Een kleine overtreding van het protocol dat Paolo voor zijn afscheid in gedachten had.

“Een bijzonder afscheid” noemde ceremoniemeester Borrias de bijeenkomst. Met indringende woorden van wie Paolo na stonden. Al zijn het niet de belangrijkste woorden, want die zijn al eerder gezegd tegen wie het aangaat. Op zo’n bijeenkomst passen hooguit wat gelegenheidswoorden voor de familie, de vrienden en de kennissen. Een kort overzicht van bijzondere momenten waaraan mensen die er ook bij waren nog even terugdenken met “zo was dat toen ja!” En het hele leven samengevat tot “bedankt voor de momenten dat je er voor ons was”.

Dan is na de geboekte tijd het formele samenzijn voorbij en wacht de koffiekamer met versnaperingen en gelegenheid om na te praten. Veel mensen viel het later pas op dat hoog aan de wand van de koffiekamer een beeldscherm hing waarop Paolo op een foto de aanwezigen toezwaaide: als laatste groet, als definitief afscheid. Hij leek daarop vooral aandacht te hebben voor iets dat schuin achter de fotograaf gebeurde. Voor wie wil ziet dat eruit alsof hij wil zeggen: “Ik ben er niet meer; het gaat jullie goed.”

Dit delen:

Leave a Reply

Your email address will not be published.